- drobnoziarnisty, do nakładania ręcznego i mechanicznego,
- brak tendencji do spływania,
- o dużej odporności na skurcz,
- hydrofobowy,
- wysoce paroprzepuszczalny,
- niepalny,
- na różnego rodzaju podłoża,
- do stosowania wewnątrz i zewnątrz,
- odporny na wpływ warunków atmosferycznych.
Gęstość brutto w stanie suchym: ≤ 1300 kg/m³
Reakcja na ogień: klasa A2-s1, d0,
Przyczepność po cyklach sezonowania: 0,5 MPa – FP: B,
Wytrzymałość na ściskanie: Kateg. CS II (1,5+5 MPa),
Absorpcja wody: Kateg. W2 (c ≤ 0,2kg/m²min.0,5),
Współcz. przepuszczalności pary wodnej: 15/35
Współcz. przewodzenia ciepła: 0,18 W/mk (wart.tab.),
Trwałość: ocena na podstawie przepisów obow. w miejscu zamierzonego stosowania zaprawy.
(odporność na zamrażanie i rozmrażanie)
Zarobioną zaprawę korzystnie jest nakładać za pomocą agregatów tynkarskich. Do narzutu ręcznego oraz zacierania tynku używać narzędzi z materiałów nierdzewnych. Narzut jednowarstwowy stosować tylko na bezproblemowych powierzchniach murów jednorodnych. W pozostałych przypadkach oraz w razie potrzeby uzyskania wypraw o grubości większej niż 15 mm materiał nakładać min. w dwóch warstwach.
Materiał nakładać na podłoże warstwą jednakowej grubości i wyrównywać łatą tynkarską wykorzystując np. listwy prowadzące. Miejsca zagrożone wystąpieniem rys skurczowych (naroża otworów okiennych i drzwiowych, skrzynki żaluzjowe, niejednorodności podłoża) wzmocnić przez zatopienie siatki zbrojącej o oczku min. 6 x 6 mm. Powierzchnię pod kolejną warstwę narzutu przeczesać lekko podczas jej twardnienia np. ostrą miotłą lub pacą zębatą w celu zapewnienia szorstkości i lepszej przyczepności. Drugą lub kolejną warstwę nakładać po związaniu i wstępnym stwardnieniu poprzedniej (zazwyczaj po 24 godzinach), nie dopuszczając do jej przesuszenia. Zatarcie na gładko ostatniej warstwy wykonać odpowiednimi narzędziami w określonym doświadczalnie momencie twardnienia zaprawy.
Uwagi pomocnicze:
Podczas prac tynkarskich stosować zasadę pracy zespołowej. Zapewnić odpowiednią do obrabianej powierzchni liczbę wykwalifikowanych pracowników, rozdzielić obowiązki oraz zadbać o kontrolę jednolitego efektu końcowego.
Architektonicznie wydzielone, jednorodne, ciągłe powierzchnie obrabiać w jednym cyklu technologicznym, bez przerw. Pracując na nich z tynkiem, przestrzegać zasady prowadzenia prac „mokre w mokre”, tzn. nie dopuszczać do podeschnięcia nakładanego, ściąganego lub zacieranego materiału przed dołożeniem jego kolejnej partii.
Formując ostateczną strukturę wyprawy zwracać uwagę na jej jednakowy wygląd. W tym celu stosować jednakowe narzędzia i ruchy, zwracać szczególną uwagę na styki powierzchni obrabianych przez różnych pracowników (np. przy podestach rusztowań).
